مقایسۀ زمان واکنش، حواس پرتی و خستگی در رانندگان درگیر در تصادفات و رانندگان عادی

این پژوهش با هدف مقایسۀ زمان واکنش، حواس پرتی و عامل خستگی در رانندگان دارای تجربه تصادف با رانندگان عادی اجرا شد. روش پژوهش پس رویدادی و جامعه آماری شامل رانندگان دارای تجربۀ تصادف که به مراکز ترافیک ارجاع شده بودند و گروهی از رانندگان بدون تجربۀ تصادف بودند، که از میان آنها ، دو گروه 30 نفری به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزارهای سنجش شامل زمان سنج واکنش (داندرس، 1968)، آزمون حواس پرتی تولوز ـ پیرون (پیرون، 1986) و آزمون خستگی (کروپ و همکاران، 1989) بود. داده ها از طریق تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) تحلیل شد. یافته ها نشان داد، زمان واکنش دست و پا در رانندگان درگیر در تصادفات رانندگی به صورت معناداری (01/0> p ) بالاتر از گروهی است که چنین تجربه ای نداشته اند. همچنین حواس پرتی و خستگی در افراد تصادف کرده به صورت معناداری (01/0> p ) بالاتر از گروهی بود که تجربه تصادف در رانندگی نداشتند.